"Kwiat wiśni i czerwona fasola". Durian Sukegawa.
Wydana w Wydawnictwie Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kraków (2018).
Przełożył Dariusz Latoś.
Tytuł oryginalny An.
Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa
We wrześniu ubiegłego roku obejrzeliśmy z P. film pod tym tytułem, powstałym na podstawie książki, a oto przyszedł moment, gdy poznałam książkę. I coś jest na rzeczy, kiedy się twierdzi, że dobrze jest przeczytać najpierw książkę a potem dopiero obejrzeć ekranizację. I pomimo tego, że film oceniam bardzo dobrze, to rzeczywiście, książka opisuje jeszcze głębiej uczucia poszczególnych bohaterów, relacje ich łączące.
Trójka "przegranych", których połączy los? koleje życia? w jednym miejscu. On, to sprzedający dorayaki w sklepie Doraharu Sentaro. Ona to starsza pani Tokue Yoshii, która zjawi się po prostu pewnego dnia aby zgłosić się do pomocy w sprzedaży. Jest jeszcze nastolatka Wakana, która będzie kupować ów japoński deser, w skład którego wchodzi słodka pasta z fasoli, an. Jak widać, oryginalny tytuł to właśnie "An". Nieprzypadkowo , ta pasta , proces jej tworzenia, to bardzo ważny aspekt tej książki. I w jakiś sposób lekcja życia, którą Sentaro otrzyma od starszej pani.
Jak napisałam, wszyscy oni na swój sposób są postrzegani przez społeczeństwo jako przegrani, na marginesie życia. On to były więzień, w dodatku praca w sklepie nie jest jego marzeniem ale nie ma wyjścia, musi oddać wdowie właściciela zaciągnięty ongiś dług. Tokue Yoshii w przeszłości chorowała na jedną z najcięższych kiedyś chorób, na szczęście obecnie uleczalną, jaką jest choroba Hansena. Wakana to dziewczyna z niepełnej rodziny, jej matka ledwie wiąże koniec z końcem. Ta trójka spotkawszy się w sklepiku z dorayaki stanie się dla siebie kimś więcej niż jedynie przypadkowymi ludźmi, których regularnie widuje się w jakimś miejscu.
Największa więź połączy Sentaro i Tokue Yoshii. Nie mająca własnych dzieci to w nim "upatrzy" sobie nigdy nie obecnego w jej życiu ale mogącego mieć właśnie tyle lat, syna. I on, początkowo dość zdystansowany, odnajdzie w jej postaci postać dawno nieobecnej w jego życiu matki. Nastolatka zaś nareszcie będzie miała miejsce, w którym będzie mogła być sobą, nikogo nie udawać i zwyczajnie być sobą bez oceniania i nakładania krzywdzących łatek.
To nie jest wielka objętościowo książka, akcja dzieje się na przestrzeni jednego roku. Zaczyna się wiosną i wiosną się kończy. W trakcie lektury wielokrotnie łapałam się na tym, jak bardzo subtelnie i nie "łopatologicznie" przedstawiona jest w niej prawda życiowa, polegająca na tym, że jakby nie było, gdy człowiekowi w życiu jest źle, nie ma to jak obecność drugiego człowieka. Kogoś, kto z nami porozmawia, kto nas czasem po prostu wysłucha. Czasem da nam możliwość zrealizowania naszego marzenia, nawet o tym czasem nie wiedząc.
Uważność, z jaką starsza pani przygotowywała słodką pastę an, uważność, z jakąś przyglądała się światu i to jak go odbierała pomimo tego jak ciężko doświadczyło ją życie, to pokazało, że często największe prawdy są na wyciągnięcie ręki a największe szczęścia tuż obok.
Tokue Yoshii napisze w liście do Sentaro, cytuję , "Jestem przekonana, że życie ma sens".
I tak, pomimo tego jak ciężkie są w niej opisane przeżycia starszej pani z jej młodości i późniejszych lat, widać, że jej życie wypełnione było dobrem i szczęście a nadto właśnie miało sens". Co zawsze cenię w prozie wschodniej, to to, że wszystkie te mądre przesłania przekazane są w jakiś delikatny, subtelny sposób, bez natrętnego moralizowania. Nie inaczej jest w tej książce.
To bardzo ładna, ciepła, wzruszająca i mądra książka. Książka, która pociesza, że bez względu na to jak może być ciężko w życiu, ze wsparciem drugiej osoby uda się nam pokonać sporą część przeciwności i zmartwień. A przynajmniej mamy z kim z owymi zmartwieniami walczyć.
Bardzo polecam osobom szukającej lektury bez nagłej akcji, za to z mądrym przesłaniem.
Moja ocena to 6 / 6.
Przełożył Dariusz Latoś.
Tytuł oryginalny An.
Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa
We wrześniu ubiegłego roku obejrzeliśmy z P. film pod tym tytułem, powstałym na podstawie książki, a oto przyszedł moment, gdy poznałam książkę. I coś jest na rzeczy, kiedy się twierdzi, że dobrze jest przeczytać najpierw książkę a potem dopiero obejrzeć ekranizację. I pomimo tego, że film oceniam bardzo dobrze, to rzeczywiście, książka opisuje jeszcze głębiej uczucia poszczególnych bohaterów, relacje ich łączące.
Trójka "przegranych", których połączy los? koleje życia? w jednym miejscu. On, to sprzedający dorayaki w sklepie Doraharu Sentaro. Ona to starsza pani Tokue Yoshii, która zjawi się po prostu pewnego dnia aby zgłosić się do pomocy w sprzedaży. Jest jeszcze nastolatka Wakana, która będzie kupować ów japoński deser, w skład którego wchodzi słodka pasta z fasoli, an. Jak widać, oryginalny tytuł to właśnie "An". Nieprzypadkowo , ta pasta , proces jej tworzenia, to bardzo ważny aspekt tej książki. I w jakiś sposób lekcja życia, którą Sentaro otrzyma od starszej pani.
Jak napisałam, wszyscy oni na swój sposób są postrzegani przez społeczeństwo jako przegrani, na marginesie życia. On to były więzień, w dodatku praca w sklepie nie jest jego marzeniem ale nie ma wyjścia, musi oddać wdowie właściciela zaciągnięty ongiś dług. Tokue Yoshii w przeszłości chorowała na jedną z najcięższych kiedyś chorób, na szczęście obecnie uleczalną, jaką jest choroba Hansena. Wakana to dziewczyna z niepełnej rodziny, jej matka ledwie wiąże koniec z końcem. Ta trójka spotkawszy się w sklepiku z dorayaki stanie się dla siebie kimś więcej niż jedynie przypadkowymi ludźmi, których regularnie widuje się w jakimś miejscu.
Największa więź połączy Sentaro i Tokue Yoshii. Nie mająca własnych dzieci to w nim "upatrzy" sobie nigdy nie obecnego w jej życiu ale mogącego mieć właśnie tyle lat, syna. I on, początkowo dość zdystansowany, odnajdzie w jej postaci postać dawno nieobecnej w jego życiu matki. Nastolatka zaś nareszcie będzie miała miejsce, w którym będzie mogła być sobą, nikogo nie udawać i zwyczajnie być sobą bez oceniania i nakładania krzywdzących łatek.
To nie jest wielka objętościowo książka, akcja dzieje się na przestrzeni jednego roku. Zaczyna się wiosną i wiosną się kończy. W trakcie lektury wielokrotnie łapałam się na tym, jak bardzo subtelnie i nie "łopatologicznie" przedstawiona jest w niej prawda życiowa, polegająca na tym, że jakby nie było, gdy człowiekowi w życiu jest źle, nie ma to jak obecność drugiego człowieka. Kogoś, kto z nami porozmawia, kto nas czasem po prostu wysłucha. Czasem da nam możliwość zrealizowania naszego marzenia, nawet o tym czasem nie wiedząc.
Uważność, z jaką starsza pani przygotowywała słodką pastę an, uważność, z jakąś przyglądała się światu i to jak go odbierała pomimo tego jak ciężko doświadczyło ją życie, to pokazało, że często największe prawdy są na wyciągnięcie ręki a największe szczęścia tuż obok.
Tokue Yoshii napisze w liście do Sentaro, cytuję , "Jestem przekonana, że życie ma sens".
I tak, pomimo tego jak ciężkie są w niej opisane przeżycia starszej pani z jej młodości i późniejszych lat, widać, że jej życie wypełnione było dobrem i szczęście a nadto właśnie miało sens". Co zawsze cenię w prozie wschodniej, to to, że wszystkie te mądre przesłania przekazane są w jakiś delikatny, subtelny sposób, bez natrętnego moralizowania. Nie inaczej jest w tej książce.
To bardzo ładna, ciepła, wzruszająca i mądra książka. Książka, która pociesza, że bez względu na to jak może być ciężko w życiu, ze wsparciem drugiej osoby uda się nam pokonać sporą część przeciwności i zmartwień. A przynajmniej mamy z kim z owymi zmartwieniami walczyć.
Bardzo polecam osobom szukającej lektury bez nagłej akcji, za to z mądrym przesłaniem.
Moja ocena to 6 / 6.
Komentarze
Prześlij komentarz