9 lat temu ...
...na świat przyszła Emilka.
Minęło dziewięć lat a ja jak co roku mogę sobie przypomnieć tamten dzień co do minuty.
Śnieg, który spadł, okropny poród, który nastąpił, lęk o Nią, wreszcie to, jak pojechali z P. do CZD, na OIOM...
Wiem, że teoretycznie graniczną datą powinna być ta równo dwa tygodnie później ale dla mnie taką cezurą czasową stał się właśnie 3 maja. Od tej pory czas dziwnie stanął (od tego czasu muszę posiłkować się już na stałe kalendarzem) a ja w prywatnym odczuciu, zaczęłam drugie życie.
Nie ma dnia abym o Emilce nie pomyślała, nie odczuła buntu i niezgody na to, co się stało.
Dobrze, że mamy Jasia.
Do Emilki pojechaliśmy wczoraj, wieczorem. Pusty niemal cmentarz, cisza, spokój, dookoła pięknie śpiewające zięby i kosy.
Tradycyjnie, odwiedziliśmy też mojego ojca i dziadków. Ich grób znajduje się vis a vis alejki z grobami dzieci pochowanych w latach siedemdziesiątych, sporo tam moich rówieśników spoczywa.
Te groby w większości są jednymi z najbardziej ozdobionych i ukwieconych wśród cmentarza. Minęło często pięćdziesiąt lat a są odwiedzane, odczytuję to oprócz miłości jako jakiegoś rodzaju osobisty pokaz rodziców, rodzeństwa często na niezgodę na to, co się stało.
Mam nadzieję, że kiedyś, kiedy mnie już nie będzie, Jaś będzie odwiedzał swoją Siostrę.
W piątek P. zorganizował nam piękny i wzruszający spacer. Mamy tu nieopodal rosnący dąb, pomnik przyrody i około 600 letniego ostańca Puszczy Mazowieckiej. Mieszko I , bo taka jest jego oficjalna nazywa, rok temu został przez nieznanego sprawcę podpalony. Śledztwo niestety, nie doprowadziło do tego, kto chciał zniszczyć pomnik przyrody i nasze wspólne dziedzictwo a o sam dąb bardzo się martwiliśmy czy przetrwa. W tym roku lokalne portale doniosły o tym, że Mieszko zaczął odbijać na wiosnę.
P. wymyślił, że podejdziemy do niego.
Muszę przyznać, że to był wspaniały pomysł.
Okazało się, że Mieszko odbija z taką mocą i siłą. Wygląda niesamowicie , z tą pięknie zieleniącą się koroną. Przyszło mi wówczas do głowy, że jest to jakiś symbol dla nas wszystkich, na te dzisiejsze trudne niewątpliwie dla większości, czasy. Otóż, po każdej życiowej burzy , po tym jak los wytarmosi człowieka niesamowicie, trzeba mieć nadzieję ,że da się podnieść i odbić ze zdwojoną właśnie siłą
Zdrowia i spokoju życzę nam i Wam.
Minęło dziewięć lat a ja jak co roku mogę sobie przypomnieć tamten dzień co do minuty.
Śnieg, który spadł, okropny poród, który nastąpił, lęk o Nią, wreszcie to, jak pojechali z P. do CZD, na OIOM...
Wiem, że teoretycznie graniczną datą powinna być ta równo dwa tygodnie później ale dla mnie taką cezurą czasową stał się właśnie 3 maja. Od tej pory czas dziwnie stanął (od tego czasu muszę posiłkować się już na stałe kalendarzem) a ja w prywatnym odczuciu, zaczęłam drugie życie.
Nie ma dnia abym o Emilce nie pomyślała, nie odczuła buntu i niezgody na to, co się stało.
Dobrze, że mamy Jasia.
Do Emilki pojechaliśmy wczoraj, wieczorem. Pusty niemal cmentarz, cisza, spokój, dookoła pięknie śpiewające zięby i kosy.
Tradycyjnie, odwiedziliśmy też mojego ojca i dziadków. Ich grób znajduje się vis a vis alejki z grobami dzieci pochowanych w latach siedemdziesiątych, sporo tam moich rówieśników spoczywa.
Te groby w większości są jednymi z najbardziej ozdobionych i ukwieconych wśród cmentarza. Minęło często pięćdziesiąt lat a są odwiedzane, odczytuję to oprócz miłości jako jakiegoś rodzaju osobisty pokaz rodziców, rodzeństwa często na niezgodę na to, co się stało.
Mam nadzieję, że kiedyś, kiedy mnie już nie będzie, Jaś będzie odwiedzał swoją Siostrę.
W piątek P. zorganizował nam piękny i wzruszający spacer. Mamy tu nieopodal rosnący dąb, pomnik przyrody i około 600 letniego ostańca Puszczy Mazowieckiej. Mieszko I , bo taka jest jego oficjalna nazywa, rok temu został przez nieznanego sprawcę podpalony. Śledztwo niestety, nie doprowadziło do tego, kto chciał zniszczyć pomnik przyrody i nasze wspólne dziedzictwo a o sam dąb bardzo się martwiliśmy czy przetrwa. W tym roku lokalne portale doniosły o tym, że Mieszko zaczął odbijać na wiosnę.
P. wymyślił, że podejdziemy do niego.
Muszę przyznać, że to był wspaniały pomysł.
Okazało się, że Mieszko odbija z taką mocą i siłą. Wygląda niesamowicie , z tą pięknie zieleniącą się koroną. Przyszło mi wówczas do głowy, że jest to jakiś symbol dla nas wszystkich, na te dzisiejsze trudne niewątpliwie dla większości, czasy. Otóż, po każdej życiowej burzy , po tym jak los wytarmosi człowieka niesamowicie, trzeba mieć nadzieję ,że da się podnieść i odbić ze zdwojoną właśnie siłą
Zdrowia i spokoju życzę nam i Wam.
Byliśmy wczoraj na Bródnie, rodzice męża odeszli w zeszłym roku jedno po drugim i bywamy tam co miesiąc.
OdpowiedzUsuńPrzykro mi. Tak bywa w odniesieniu do tych dobrych par, że często jedno bez drugiego nie umie już żyć...
Usuń