"Wroną po Stanach". Marcin Wrona oraz Maja i Janek.

 Wydana w Wydawnictwie Editio. Gliwice (2021). Ebook.

Książkę "Wroną po Stanach" dostałam jako prezent i bardzo za niego dziękuję bo ta książka okazała się dokładnie tym, czego potrzebowałam. Miłą rozrywką, subiektywnymi opisami, wspomnieniami, relacjami Marcina Wrony i jego dwójki nastoletnich obecnie dzieci, na temat ich poznawania Stanów. 

Nie jest to żadna analiza społeczno socjologiczna tego ogromnego kraju a jak mówię, spostrzeżenia, myśli, uwagi autora i jego dzieci. Oprócz podróży, na którą składa się osiem rozdziałów książki a więc jedynie wycinek USA poznajemy, dodane są tu również przepisy kulinarne, które autor z dziećmi wprowadził w swoją kuchnię. Przepisy, co warto wiedzieć, możliwe do odwzorowania w naszych polskich realiach. 
Poznajemy więc opowieści Marcina Wrony na temat Florydy, Hawajów, Nowego Jorku, Kalifornii, Virginii, w której autor wraz z Mają i Jankiem mieszkają, Chicago , Nowej Anglii i Południa Stanów.

Jak mówiłam, to dość lekkie rozważania, refleksje na temat tego, co w danym miejscu zachwyciło bądź nie, autora i jego dzieci. Jeśli ktoś liczy na kompendium na temat USA, nie sądzę aby czuł się po lekturze usatysfakcjonowany. Jeśli jednak , jak ja, oczekiwał rozrywki i po prostu uzupełnienia pewnej wiedzy czy właśnie osobistych spostrzeżeń, refleksji, uwag, powinien czuć się zadowolony. 

Nie ma tu też zbyt wielu zdjęć, co akurat mnie, czytającą książkę w formie ebooku nie martwiło zbytnio bo zdjęcia na czytniku to jednak nie to samo, co fotografie w książce papierowej ale może faktycznie to jedna z niewielu rzeczy, do których mogę się "przyczepić" pisząc o tej książce.

Ogólnie, dobry kawałek rozrywki, mnie zainteresowało i już ją nawet komuś zdążyłam polecić podczas rozmowy o tym, co czytamy w Nowym Roku. 

Moja ocena to 5 / 6.


Komentarze

  1. Natalia | natalia-recenzuje.pl7 stycznia 2021 16:44

    Lubię take refleksje dotyczące innych krajów, życia w nich, czy podróżowania. Chociaż Stany akurat mało mnie interesują.
    Zaczytanego 2021 roku! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Misia7 stycznia 2021 16:53

      Dziękuję, zaczytanego dla Ciebie również, dużo Zdrowia i Szczęścia !

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rocznica ...

 Dwanaście lat temu skończył się pewien etap naszego życia wraz ze śmiercią Emilki. W tym roku w dniu Jej Urodzin wracaliśmy akurat z majówki w naszym ukochanym warmińskim wiejskim zakątku. Pobyt wśród rodziny, serdecznych ludzi, psów, kotów i wszelkiego żywego stworzenia, sprawiła, że trochę lżej przyszło znosić następne dwa tygodnie, które co roku wracają do mnie ze zdwojoną siłą.  Zawsze powtarzam, jakie to szczęście, że jest Janek, bez Niego w ogóle wolę nie myśleć jak wyglądałoby nasze życie. Jest naszym promykiem radości i źródłem szczęścia... Proszę, pomyślcie dzisiaj przez chwilę o dzielnej, małej Dziewczynce, która zjawiła się na tym świecie na krótkie czternaście dni a została w naszych sercach i pamięci już na zawsze. 
Czytaj więcej

"Wybacz". Kamila Cudnik.

 Wydana w Wydawnictwie Zysk i S-ka. Poznań (2024).  Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa. To moje pierwsze spotkanie literackie z kryminałem Kamili Cudnik ale sądzę i nawet mam nadzieję, że nie ostatnie. Dlaczego? Już wyjaśniam. Otóż, mimo, że nie czytałam pierwszej z książek z cyklu o komisarzu Robercie Bukowskim, noszącej tytuł "Zgadnij, kim jestem", to tę czytało mi się dobrze. I również, mimo, że z założenia jest to kryminał, książka ta posiada dobrą warstwę psychologiczno obyczajową. Przyznać nawet muszę, że ta strona podobała mi się bardziej niż sam wątek kryminalny.  Robert Bukowski to policjant ze sporym stażem, pracującym w jednej z toruńskich komend.  Jego żona to Izabela, artystka malarka. Małżenstwo ma czternastoletnią córkę, Konstancję i wiedzie życie wydawałoby się w miarę ustabilizowane, mimo, że w ich życiu nie brakowało ciężkich chwil. Cztery lata temu Robert wdał się w romans, który co prawda nie zaowocował rozstaniem pary ale jak możemy się d
Czytaj więcej

Obejrzałam "Wednesday" czyli moje pedagogiczne osiągnięcia...

 Nie ukrywam, o serialu "Wednesday" (twórcy Tim Burton, Miles Millar, Alfred Gough) trudno było mi nie słyszeć. Czy to w internecie wciąż jakieś o nim informacje czytałam, czy to donosił mi o nim mój własny Syn, który ubolewał nad tym, że nie mamy Netflixa (nie, nie mamy, wiem ,że wielu osobom trudno jest uwierzyć w taką sytuację, ale...). No i właśnie. Nie mamy czy nie mieliśmy? Kiedy już okazało się, że nawet moja własna przyjaciółka z rodziną oglądała serial z rodziną, zaczęłam się łamać.  Oczywiście, że im wcześniej nauczymy się mądrej życiowej lekcji, że w życiu nie zawsze mamy to, czego pragniemy, tym dla nas samych lepiej. Niemniej jednak, kiedy bodzie cię w twoje najbardziej skrywane wspomnienia żalu, kiedy to cała twoja klasa ośmilatków rozprawiała o "Szogunie" a ty jedynie mogłaś powiedzieć, że leci na pierwszym programie, coś tam drgnęło w serduszku i stwierdziłam, że świąteczną kopertę mogę potraktować jako prezent w postaci wykupienia subskrypcji.  Tak
Czytaj więcej