17 lat blogowania

 Dzisiaj wpis rocznicowy jako, że siedemnaście lat temu napisałam na moim blogu swój pierwszy wpis. 
Pierwszy wpis traktował o podróży i w sumie na początku miał to być blog jedynie o podróżach ale że nie było ich znowuż aż tak wiele w życiu a ja zawsze lubiłam z ludźmi rozmawiać, blog z czasem ewoluował w blog o życiu a z kolei z czasem w blog głównie o książkach , chociaż oczywiście nie jedynie o nich. 

Blogowanie sprawia mi wiele radości, dlatego wciąż możecie czytać to, co myślę na temat przeczytanych przeze mnie książek. Mimo, że platforma, na której pisałam niemal piętnaście lat, pożegnała nas, blogerów , staram się pisać w nowych miejscach, chociaż akurat ja z pożegnania z poprzednim miejscem blogowania zadowolona nie jestem. To dla mnie jako blogerki okazała się jednak poważna cezura i utrata sporego, zebranego przez naście lat, grona czytelników. Inna sprawa, że faktycznie, blogi powoli odchodzą do lamusa, większość osób przebywa głównie w mediach społecznościowych typu Fb. 

Przypominam więc bądź może nowe osoby o tym informuję po raz pierwszy, że mój blog posiada na Fb stronę, do polubienia której oczywiście zapraszam jeśli jeszcze tego nie zrobiliście. 
Adres do niej to 

 https://www.facebook.com/Chiara76-221923774977525

Mam nadzieję, że stali Czytelnicy mojego blogu wciąż będą towarzyszyć mi w tej blogowej przygodzie a tym , którzy wciąż zostawiają komentarze właśnie na blogu , serdecznie dziękuję.



Komentarze

  1. Violet2 sierpnia 2021 12:06

    Nadal jestem i czytam z zainteresowaniem. Kolejnych pięknych lat blogowania Ci życzę i powiększania się grona czytelników. Blogi mają swój urok, ktorego FB nie zastąpi, tu nawiązują się fajne relacje. Do dziś mam znajomych z dawnych lat bloxa i bardzo żałuję, że został zamknięty.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rocznica ...

 Dwanaście lat temu skończył się pewien etap naszego życia wraz ze śmiercią Emilki. W tym roku w dniu Jej Urodzin wracaliśmy akurat z majówki w naszym ukochanym warmińskim wiejskim zakątku. Pobyt wśród rodziny, serdecznych ludzi, psów, kotów i wszelkiego żywego stworzenia, sprawiła, że trochę lżej przyszło znosić następne dwa tygodnie, które co roku wracają do mnie ze zdwojoną siłą.  Zawsze powtarzam, jakie to szczęście, że jest Janek, bez Niego w ogóle wolę nie myśleć jak wyglądałoby nasze życie. Jest naszym promykiem radości i źródłem szczęścia... Proszę, pomyślcie dzisiaj przez chwilę o dzielnej, małej Dziewczynce, która zjawiła się na tym świecie na krótkie czternaście dni a została w naszych sercach i pamięci już na zawsze. 
Czytaj więcej

Jedenaście lat bez...

 ...Emilki z nami.  Nie ukrywam, że moje drugie życie zaczęło się, o czym wielokrotnie pisałam, 3 maja, wraz z przyjściem Jej na świat ale ta dzisiejsza cezura również coś zakończyła definitywnie i coś rozpoczęła.  Wszyscy wiemy, że Dzieci, które odeszły są ze swoimi rodzicami i tak każdego dnia w myślach i w sercach tychże ale takie dni jak dziś, nieco silniej przywołują wspomnienia, refleksje i zwyczajnie, jest trochę trudniej. Dobrze, że jest tak zwane zwykłe życie z jego pośpiechem i rutyną. Rutyną, która jednych zabija a innym, paradoksalnie , potrafi to życie uratować.  Najważniejsze, że jest Jaś. To On daje nam siłę. Pomyślcie dziś, proszę o naszej Małej Wojowniczce, która spędziła z nami tylko czternaście dni ale na zawsze pozostanie w naszych sercach. 
Czytaj więcej

Obejrzałam "Wednesday" czyli moje pedagogiczne osiągnięcia...

 Nie ukrywam, o serialu "Wednesday" (twórcy Tim Burton, Miles Millar, Alfred Gough) trudno było mi nie słyszeć. Czy to w internecie wciąż jakieś o nim informacje czytałam, czy to donosił mi o nim mój własny Syn, który ubolewał nad tym, że nie mamy Netflixa (nie, nie mamy, wiem ,że wielu osobom trudno jest uwierzyć w taką sytuację, ale...). No i właśnie. Nie mamy czy nie mieliśmy? Kiedy już okazało się, że nawet moja własna przyjaciółka z rodziną oglądała serial z rodziną, zaczęłam się łamać.  Oczywiście, że im wcześniej nauczymy się mądrej życiowej lekcji, że w życiu nie zawsze mamy to, czego pragniemy, tym dla nas samych lepiej. Niemniej jednak, kiedy bodzie cię w twoje najbardziej skrywane wspomnienia żalu, kiedy to cała twoja klasa ośmilatków rozprawiała o "Szogunie" a ty jedynie mogłaś powiedzieć, że leci na pierwszym programie, coś tam drgnęło w serduszku i stwierdziłam, że świąteczną kopertę mogę potraktować jako prezent w postaci wykupienia subskrypcji.  Tak
Czytaj więcej