Osobisty Projekt Książkowy "Mama"

 

Jak może pamiętacie, od stycznia prowadzę Osobisty Projekt Książkowy "Mama".

Chcę, bez ograniczenia czasowego, bez napinki, przeczytać książki, które w rozmaity sposób kojarzę z moją Mamą. 

Wiem, że kiedy na stronie blogu na Fb udostępniłam ten pomysł, jako wydarzenie, część z Was polubiła wpis i pomysł. Moja koleżanka Ika nawet do projektu wybiórczo (co jak najbardziej można) przystąpiła. 

A ja dodaję wciąż nowe i nowe książki, bo też mi się co jakiś czas jakiś tytuł związany z Mamą, przypomina. Nie dziwne, w moim domu rodzinnym po prostu dużo się czytało i od razu proszę zrozumieć, że nie jest to żadne przechwalanie się, czy coś w ten deseń, po prostu stwierdzenie faktów. Czytało się w domu, pożyczało się książki od najbliższych sąsiadów, wymieniało więc zarówno książkami, jak i opiniami na ich temat. 
Jeśli ktoś ma chęć przeczytać coś z mojej listy, serdecznie do tego zapraszam. Miłoby mi było, gdybyście wtedy dali mi przynajmniej znać (lub wzięli udział w omawianiu książek, które pojawia się na stronie blogu na Fb). 

Postanowiłam więc napisać nową listę (najnowszy tytuł przyszedł mi do głowy wczoraj).

Przy tytułach zaznaczę, który już przeczytałam:

1. "Zielone piekło", Raymond Maufrais - przeczytana

2."Król szczurów", James Clavell

3. "Egipcjanin Sinuhe", Mika Waltari

4. "Ja, Klaudiusz", Robert Graves

5. "Pogoda dla bogaczy", Irwin Shaw

6. "Krokodyl z kraju Karoliny", Joanna Chmielewska  - przeczytana

7. "Morderstwo na plebanii", Agatha Christie  - przeczytana

8. "Wędrowcy", Joanna Papuzińska

9. "Głodne kamienie", Rabindranath Tagore

10. "Nie przyszedłem pana nawracać", Jan Twardowski

11. "Świat Zofii", Jostein Gaarder 

12. "Dom i świat", Rabindranath Tagore

13. "Tagore", zbiór poezji Rabindranatha Tagore

14. "Jestem Julią", Halina Poświatowska - przeczytana

15. "Trzech panów w łódce (nie licząc psa)",  Jerome K. Jerome

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

20 lat blogu !

 Dzisiaj mija równo dwadzieścia lat, odkąd zaczęłam prowadzić mój blog.  Początkowo miał on zupełnie inny charakter, miał opowiadać o podróżach, ale szybko to się zmieniło. Okazało się, że nie prowadzę tak podróżniczego życia, za to sporo czytam. A blogów książkowych wówczas było jak na lekarstwo. O czym może świadczyć fakt, że w tamtych złotych czasach początków blogowania co i rusz zgłaszały się do mnie rozmaite wydawnictwa lub autorki czy autorzy z propozycją recenzencką. Po tych dwudziestu latach wciąż piszę, mam niewielką współpracę recenzencką w porównaniu z tym, co było wcześniej, ale nie narzekam, bo to dobra, sprawdzona współpraca. Tak więc wciąż piszę, (chociaż teraz, jak zdążyliście się zorientować, nieco mniej, dopadły mnie zmartwienia osobiste i zwyczajnie, nie mam do pisania nastroju) o książkach, o życiu, o tym, co mnie dotyka. Niemniej jednak z czasem blog stał się głównie książkowy. Nieustannie żałuję zlikwidowania platformy Blox. Blogi i tak są mniej czytane,...
Czytaj więcej

Refleksyjnie, rocznicowo...

Dzisiaj kolejna smutna rocznica, jaką jest trzynaście lat od dnia, w którym nasze serca pękły na pół... Te wszystkie wspomnienia z maja 2011 roku wciąż są gdzieś w mojej głowie, zostaną już na zawsze to wiadomo.  Narodziny Emilki, walka o Jej życie, to jaka była dzielna, w końcu śmierć i przygotowania do pogrzebu, który organizowała Osoba, która zna mnie od urodzenia (jakiś parszywy paradoks życia :( ). Wreszcie, pogrzeb, który poprosiłam aby odbył się w przeddzień Dnia Matki, żeby tej daty dodatkowo jeszcze jakoś nie naznaczać.  Po raz milionowy to napiszę, wiem,że rozumieją mnie Osoby, które też są po stracie a mam takich Osób wśród znajomych niestety wiele, zbyt wiele, nie ma dnia, sekundy pewnie, żeby z tyłu głowy nie było o Niej myśli...  I po raz kolejny to napiszę, jest we mnie ogromna wdzięczność za obecność Janka w naszym życiu.  Nie wiem naprawdę, jakby potoczyło się ono bez Niego... Pomyślcie dziś przez chwilę o małej, walecznej Dziewczynce, która była z n...
Czytaj więcej

Rocznica ...

 Dwanaście lat temu skończył się pewien etap naszego życia wraz ze śmiercią Emilki. W tym roku w dniu Jej Urodzin wracaliśmy akurat z majówki w naszym ukochanym warmińskim wiejskim zakątku. Pobyt wśród rodziny, serdecznych ludzi, psów, kotów i wszelkiego żywego stworzenia, sprawiła, że trochę lżej przyszło znosić następne dwa tygodnie, które co roku wracają do mnie ze zdwojoną siłą.  Zawsze powtarzam, jakie to szczęście, że jest Janek, bez Niego w ogóle wolę nie myśleć jak wyglądałoby nasze życie. Jest naszym promykiem radości i źródłem szczęścia... Proszę, pomyślcie dzisiaj przez chwilę o dzielnej, małej Dziewczynce, która zjawiła się na tym świecie na krótkie czternaście dni a została w naszych sercach i pamięci już na zawsze. 
Czytaj więcej